Μακαρόνια με...

Για ένα (αν)ελεύθερο περιστέρι

Εφτά Σεπτέμβρη του 2024

Χρόνος Προετοιμασίας: 3 λεπτάκια...

Δυσκολία:

Ήρθε ένα περιστέρι. Έτσι όπως έπινα καφέ. Το κοίταξα ανόρεχτα. Είχα δουλειές να κάνω: να καθαρίσω το σπίτι, να πάω λαϊκή. Είχα και ένα ραντεβού για ΚΤΕΟ πιο μετά. Ήταν μετρίως ξεπουπουλιασμένο και αδιάφορο. Θύμιζε σύμβολο της ειρήνης όσο η γιαγιά μου θύμιζε τις φωτογραφίες της. Όμως κάπως περίεργα περπατούσε… Τα περιστέρια δεν πάνε όπως τα σπουργίτια. Τα σπουργίτια δεν περπατούν - πηδούν με ένα ρυθμικό “χοπ-χοπ” που σου φτιάχνει τη διάθεση αν το κοιτάς - ό,τι και να σου συμβαίνει.

Καλό Χειμώνα - 2024

Εικοσι-έξι Αυγούστου του 2024

Χρόνος Προετοιμασίας: 3 λεπτάκια...

Δυσκολία:

Πώς χάθηκε πάλι το καλοκαίρι μέσ’ απ’ τα χέρια μου σα λεπτή ξερή άμμος; Βασικά, όχι το καλοκαίρι - η αίσθησή του. Και κάθομαι πάλι στο Λάντς Χολ ρουφώντας φρέντο εσπρέσσο, μέσ’ τη μέση της Καλλιρόης, σα να μη συνέβη τίποτα. Όχι ρε πούστη μου. Συνέβη. Συνέβη σας λέω. Υπήρξαν μερικές μέρες που δε ζούσα από συνήθεια και έλλειψη εναλλακτικών. Ζούσα γιατί ήθελα να δω τι θα γίνει παρακάτω. Να ξαναφάω πρωινό τιγκαρισμένο στην πραλίνα, να δω πώς είναι αυτό το μέρος που λέγεται “κόσμος”, να ξανακάνω διαγωνισμό μακρουβουτιου και να πω βλακείες με τους ανθρώπους μου.

Στην καφετέρια

Εννιά Ιούνη του 2024

Χρόνος Προετοιμασίας: 2 λεπτάκια...

Δυσκολία:

Μία μέρα του μέλλοντος ίσως καθόμαστε σε δύο καρέκλες μίας συνοικιακής, υπαίθριας, φτηνής καφετέριας. Θα είναι μια ηλιόλουστη μέρα, και το τραπέζι μας θα είναι κάτω από μια ομπρέλα. Δε θα καθόμαστε απέναντι, αλλά δίπλα-δίπλα, δε θα έχουμε μετακινήσει καν τις καρέκλες από τον τρόπο που ήταν στημένες. Θα τις έχουμε τραβήξει απλώς και θα έχουμε καθήσει εκεί. Δίπλα-δίπλα. Η μπύρα που θα έχω παραγγείλει θα ζεσταίνεται μέσα στην ανήλεη ζέστη του μεσημεριού.

Οι Χειμερινοί Κολυμβητές και η "Αίρεση του Ευαγγελίου του Ιούδα"

Τρείς Ιούνη του 2024

Χρόνος Προετοιμασίας: 8 λεπτάκια...

Δυσκολία:

“Λοιπόν, καλημέρα παιδιά. Σήμερα θέλω να γράψετε μια έκθεση. Θέλω όλο το δύωρο να το αφιερώσουμε σ’αυτό για να συνηθίζετε σιγά σιγά πως είναι να μη γράφετε σπίτι σας και να έχετε μια εικόνα του χρόνου που χρειάζεται…” Πρέπει να ήταν Μάρτης; Απρίλης; Κάτι τέτοιο. Κοντά στις πανελλήνιες πάντως. Μπήκε μέσα η Παυλίδου και ξεκίνησε το πρωινό ασάλιωτο, ακριβώς με τα παραπάνω λόγια. Αυτά τα βίαια πρωινά τα είχαμε πια συνηθίσει εκείνη την εποχή.

Έη Άη

Εικοσι-τρείς Μάη του 2024

Χρόνος Προετοιμασίας: 4 λεπτάκια...

Δυσκολία:

“Για λόγους ασφαλείας της επικοινωνίας σας και τη διασφάλιση της ποιότητας της υπηρεσίας μας, η κλήση σας ενδέχεται να καταγραφεί” -“Γεια σας… Έχω ένα πρόβλημα.” -“Καλησπέρα! Δοκιμάσατε να το κλείσετε και να το ξανανοίξετε;” -“Ναι. Πολλές φορές. Έχω την αίσθηση ότι δεν έχει δημιουργηθεί από ‘μένα”. -“Μάλιστα. Τι πρόβλημα αντιμετωπίζετε;” -“Όταν γράφω την ερώτησή μου στο AI, μερικές φορές δεν απαντάει. Βγάζει μόνο τρεις τελείες.” -“Και δε γράφει κάτι;” -“Όχι”

Μια ενδοσκόπηση για τον Παππού

Εικοσι-μία Μάη του 2024

Χρόνος Προετοιμασίας: 7 λεπτάκια...

Δυσκολία:

Ένα παλιό ρολόι στον απέναντι τοίχο έδειχνε κοντά 11. Από εκείνα τα ρολόγια, σε σχήμα κουκουβάγιας που μπορούσε να συναντήσει κανείς στα ’90s, με κίτρινα μάτια που σε κάθε δευτερόλεπτο στρέφονταν δεξιά ή αρστερά, ανάποδα από εκεί που είχαν στραφεί στο προηγούμενο δευτερόλεπτο. Εγώ ήμουν ξαπλωμένος, και η ώρα μου έδειχνε πως έπρεπε σιγά-σιγά να φύγω. Ίσως ο μόνος λόγος που επιτρεπόταν να είμαι έξω από το σπίτι τέτοια ώρα - ήμουν κοντά 6 ή 7 χρονώ - ήταν πως ήμουν στον παππού το Στέλιο.

Κίρμπυ

Εικοσι-δυό Μάρτη του 2024

Χρόνος Προετοιμασίας: 9 λεπτάκια...

Δυσκολία:

-“Γειά σας, είστε ο κύριος Γιάννης;” -“Ο Γιάννη είμαι. Και δεν είμαι κύριος.” Γελάκι. Ωραία λέω, θα κάνουμε χαβαλέ. -“Ποιό είναι το θυροτηλέφωνο; είμαι απ’ έξω…” -“Το μικρό που είναι μόνο του. Σου ανοίγω.” Τον περίμενα παλικαράκο, χαλαρό 25άρη, ντυμένο με φόρμα κι έτσι. Ήρθε όμως ένας και καλά χαλαρός 35άρης, ντυμένος με παλτό και σκαρπίνι, που έφερνε μαζί ένα σάκο και μια κούτα. Μετά έγιναν με τη σειρά τα εξής: άφησε κάτω το σάκο και την κούτα, πήρε από την τσέπη του δύο καποτάκια για παππούτσια, τα φόρεσε παραπατώντας και μου έδωσε το χέρι του: “Γιώργος”.

Ο Παντελής

Μία Μάρτη του 2024

Χρόνος Προετοιμασίας: 8 λεπτάκια...

Δυσκολία:

Εναλλακτικός τίτλος: “Παντελής τέλος - βγάλ’ τα πέρα μόνος σου” (κατά το “ Κοινόβιο τέλος… ”) Εναλλακτικός τίτλος 2: “Ωδή στο HHC” (κατά το “ Ωδή στο THC ”) -“Λοιπόν, αφήνουμε τα πράγματα και πάμε σούπερ μάρκετ;” -“Ε, να μη δοκιμάσουμε τι πήραμε;” -“Λες να κάνουμε μια τζουρίτσα απ’ αυτό και να πάμε μετά, ε;” -“Έτσι λέω. Και μετά γυρνάμε και το μελετάμε. Για άνοιξέ το…” Τώρα το “αυτό” ήταν ένα βέηπ, που είχαμε βρει σε ένα Σίμπιντί σόπ στον Πειραιά.

Στοματική Υγιεινή

Δύο Φλεβάρη του 2024

Χρόνος Προετοιμασίας: 4 λεπτάκια...

Δυσκολία:

“Λίγο πιο δεξιά κάνε μου… Λίγο πιο κλειστό το στόμα, ωραία”. Δε μπορούσα να καταλάβω αν κοιτάζει τα μάτια μου και με ζυγίζει πριν ακόμα μια επίθεση ή το στόμα μου. Λογικά το στόμα μου, αλλά από αυτήν την απόσταση δεν είναι εύκολο. Εγώ φορούσα κάτι πλαστικά γυαλιά, σαν αυτά που φορούν στις οικοδομές όταν ανακατεύουν τις λάσπες. Όσο μπορούσα είχα τα μάτια μου κλειστά. Δάκρυα έτρεχαν μέσα στα αυτιά μου.

Παιδική Καλοποίηση

Έξι Γενάρη του 2024

Χρόνος Προετοιμασίας: 4 λεπτάκια...

Δυσκολία:

Ακόμα μου είναι αδιανόητο, πως μπορεί να περπατώ δίπλα-δίπλα με ανθρώπους που πέρασαν μια ανέμελη παιδική ηλικία. Πως είχαν γονείς που τους έκαναν τα χατίρια, που ένιωθαν μια κάποια ασφάλεια μαζί τους, και πως ο κόσμος, ήταν μεν κάπως κακός κάποιες φορές, αλλά δε μπορούσε πραγματικά να τους πειράξει. Η ανευθυνότητα αυτών των γονέων, να μην προετοιμάσουν τα παιδιά τους για την αληθινή ζωή, μου φαίνεται άνω ποταμών. Σε κάτι μέρη, όπως στις στάσεις λεωφορείων ή στις θέσεις παραθύρου των αεροπλάνων, δε μπορώ να το αποφύγω, και συγκρίνομαι.

«« « 1 2 3 4 » »»