αγάπη απ'το Άμπου Ντάμπι
Χρονικό αδιάφορης μέρας #32 (επιστροφή απ’την Ασία)
Πτήση για Ιαπωνία
Κάθομαι στην πύλη 4 του Τέρμιναλ 1. Πτήση EY091. Αναρωτιέμαι σταθερά αν τελικά θα φτάσω στον προορισμό μου. Τα ταξίδια μου δημιουργούν φοβερό άγχος. Έχει και παντού γιαπωνέζους στην πύλη που κάθομαι και δε βοηθάει. Σα να πηγαίνουμε Ιαπωνία ένα πράγμα… Ανάστατος ότι θα καταλήξω Ιαπωνία κάνω μια γύρα - με το αμυδρό άγχος πως θα μου πάρουν το μπουκαλάκι νερό που άφησα στο κάθισμά μου. Όλες οι πύλες είναι γεμάτες γιαπωνέζους τελικά. Ησύχασα.
Ενδοσκόπηση απ’τα Λίντλ
Ξαφνικά έκανα μία παρατήρηση που έμελε να αλλάξει την πορεία του εσωτερικού μου ταξιδιού. Φτάνω πολύ κοντά στο να είμαι ότι κοίταζα και γελούσα δείχνοντας. Έχω μακμπουκ (ελαφρυντικό: “της δουλειάς - όχι δικό μου”), το έχω ανοίξει στο γκέητ και πληκτρολογώ ένα άρθρο για ένα μπλόγκ. Κουβαλάω και κιθαρόνι μικρής κλίμακας (1/4 - σα μεγάλο μουσικό υπόθετο), το οποίο νιώθω ότι βγάζει μία αύρα χιπστεριάς - άνω του μετρίου αισθητής. Μήπως το επόμενο βήμα είναι να γίνω εντερπρενερ; Μήπως να μάθω και τζαβασκρίπτ;
What have I become my sweetiest friend λοιπόν; Τo αεροπλάνο ήρθε, εγώ μπήκα, έκατσα στη θέση μου και προσπαθούσα να ξεδιαλύνω τη φάση. Όταν ρωτήθηκα για το γεύμα μου, προς μεγάλη μου έκπληξη απάντησα “μοσχάρι”. Χωρίς υπεκφυγές. Χωρίς να σκεφτώ να “αποτοξινωθώ από το κρέας για λίγο” ή κάτι τέτοιο. Υπήρχε ακόμα ελπίδα.
Σκέψη της στιγμής:
Σε μία πτήση από την Ινδία στην Αραβία (ή τούμπαλιν) πρέπει να σερβίρουν μόνο κοτόπουλο... Εκτός απ'τα βετζετέριαν πράματα δηλαδή.
Μετά έπιασα τη δουλειά που κάνω. Είμαι ταγός στην επιστήμη των υπολογιστών κλπκλπ άρα χρήσιμος όσο δεν πέφτει το ρεύμα. Αν πέσει το ρεύμα είμαι ένα άχρηστο πλάσμα, που δεν προσφέρει στην κοινωνία των ανθρώπων περισσότερο από γνωστούς πολιτικούς σκούρων μπλε κομμάτων παντρεμένους με τηλεπαρουσιάστριες.
Πετούσα λοιπόν πάνω από την Αραβία και έριχνα σκατά στην τρύπα απ’την οποία ξετρύπωσα. Καμιά ώρα περίπου χρειάστηκε για να μηδενίσω ό,τι έχω κάνει και ό,τι πιθανώς θα κάνω στο μέλλον. Στις δύο ώρες έπρεπε να μεθύσω για να σταματήσω να σκέφτομαι.
Γαμημένα ταξίδια…
Προσγείωση
Είδα την Κρήτη από κάτω μου και ένιωσα σα στο σπίτι μου, χωρίς πραγματικά να έχει νόημα. Μου γέννησαν συναίσθημα τα εναέρια σύνορα, και ο αναρχοκόμμουνος εαυτός μου ένιωσε λίγο προδωμένος. Του έβαλα λίγο μπεταντίν να φάει και προσπάθησα να κοιμηθώ.
Προσγειωθήκαμε ομαλά στο αεροδρόμιο ΕλΒελ, και η φάση έγινε ενδιαφέρουσα όταν η βαλίτσα μου ήρθε ΕΝΤΕΛΩΣ πρώτη. Αγόρασα λαχείο και απάντησα επιτέλους σε μήνυμα που με ρώταγε αν θέλω να πάρω μέρος σε διαγωνισμό για να κερδίσω ένα free sms. Βρήκα και 10ευρω στο δρόμο. Ένιωθα τυχερός. Σιγοτραγούδησα και παλιές επιτυχίες , που με συνόδευσαν σε όλο το γυμνάσιο - μαυρίζοντάς μου (ανεπανόρθωτα;) τη ζήση.
Χ96 με σφιγμένα δόντια
Έληξε το πάσο μου. Είναι μάλλον η ώρα να πάρω και πτυχίο. Μου ήρθε και νοτιφικέησο. 6€ για να πάω Πειραιά απ’του ΕλΒελ. Ο Πειραιάς ήταν η ίδια πεταμένη πόλη, όπως τον είχα αφήσει. Ένα εργοτάξιο με σπίτια και Μικέλ. Είχε παιχτεί και η φάση με τα πετρέλαια και ήταν σα να είμαι στη Μόρντορ καταμεσήμερο. Θα μπορούσε κανείς να πει πως έτσι όπως περιμένει το μετρό από τότε που πήγαινα σχολείο, συναγωνίζεται τη (θρυλική) Σαλούγκα . Όλη η πόλη αποπνέει μια ανυπομονησία. Μία βιασύνη. Και μία φάτσα γκρίνιας, σαν αυτή που έχει κανείς όταν τον στήνουν δέκα χρόνια στην πλατεία Κοραή.
Το γεύμα το Νόστιμον
Ένα γεύμα προσδιορίζεται ώς “νόστιμο” όταν σερβίρεται σε ένα τραπέζι με κάποιον που παλιννόστησε - καλή ώρα. Όμως στο σπίτι είχε φακές, οπότε αυτή η ιστορία τελειώνει γάματα άδοξα. Άδειασα βαλίτσα, έκανα ντουζ (όποιος θέλει το πιστεύει), και μπέτωσα στον ύπνο.
Στο επανιδείν, ξέρω ‘γω. Θα ζήσω το μύθο μου στην Ελλάδα - επ’αόριστον.