Οδοιπορικό break - Αμοργός (π. του - "Κατάδυση")

Σήμερα έκανα τράκα Ολ Χολμπορν από ένα Γάλλο, που ήρθε να κάνει μάθημα κατάδυσης, σ’ αυτή την τελευταία παραλία της Αμοργού, όπου τη βγάζω με το βαν κάποιες μέρες τώρα. Τους άκουγα από το δίπλα τραπέζι, όσο έπινα τον καφέ μου, να λένε πως βγάζουμε το νερό από τη μάσκα όσο είμαστε κάτω, τι γίνεται με τα βάρη, τα κουμπάκια που φουσκώνουν τη στολή, πως βρίσκουμε τον αναπνευστήρα αν μας φύγει απ’ το στόμα, πως δείχνουμε το “ΟΚ” και τέτοια.

Ο δάσκαλος πίνει μάτε από ένα πολύ εντυπωσιακό σύστημα. Τον ρώτησα που το βρήκε - “στην Αργεντινή”. Είναι ένας ξερακιανός πενηντάρης, με μαύρισμα Αιθίοπα και τρύπια αμάνικη μπλούζα που γράφει μπροστά “Σρι Λάνκα”. Δίνει την εντύπωση παλιού επαγγελματικού αυτοκινήτου. Από αυτά που τραβάνε ακόμα, ξεχασμένα απ’ το θεό των αυτοκινήτων, αλλά αν πέσουν σε ακινησία για κάνα δίμηνο αρχίζουν και βγάζουν προβλήματα. Ο τύπος όμως είναι μεταδοτικός δάσκαλος, δεν έχει πέσει καθόλου σε ακινησία και κάνει πολλές και νευρικές κινήσεις. Η βενζίνη του είναι το μάτε και φαίνεται να τον κρατάει πολύ καλά. Ή του μεταθέτει όλα τα προβλήματα για αργότερα. Ίσως και να είναι το ίδιο πράγμα αυτά τα δύο.

Βοηθός του είναι μια αγγλιδούλα, στην προχωρημένη εφηβεία, που κάνει μάλλον γορκαγουέη και ταυτόχρονα κάνει το μετέωρο βήμα από “κορίτσι” σε “γυναίκα”. Η προφορά της με σκοτώνει. Ευτυχώς δε μιλάει πολύ, μόνο δείχνει όσα λέει ο δάσκαλος, σαν αεροσυνοδός σε αεροπλάνο.

Προσωπικά, προτιμώ να δω μαραθώνιο Φίρστ Ντέητς παρά να ξαναφορέσω στολή νεοπρέν. Εκεί, μέχρι να βλέπω τη Ζενεβιέβ στον ύπνο μου (σάμπως δεν τη βλέπω ήδη). Πραγματικά οτιδήποτε απ’ το να προσπαθήσω ξανά να χωρέσω σε κάτι που όλοι λένε ότι μου κάνει, αλλά εγώ το νιώθω: “ρε παιδιά, δε χωράω σ’ αυτό το πρά(γ)μα - γιατί επιμένετε”.

Πέρασε από μπροστά μου, δείχνοντας φανερή μα μέτρια αποστροφή, μια μεσήλικας, μάλλον Γαλλίδα, που το πρωί με είδε απά στην αιώρα μου να σφυράω σε ένα πουλάκι και νόμιζε πως τις έκανα κατ-κόλιν. Η σύνδεση που έκανα εξηγούσε τέλεια την αποστροφή στο ύφος της, αλλά δε μπόρεσα να μη γελάσω όσο σκέφτόμουν τι όντως είχε συμβεί, κοιτώντας την κι εγώ κατάματα. Κάνω τα πράγματα χειρότερα χωρίς κανένα κόπο - απλά υπάρχοντας σ’ αυτό το τραπεζάκι.

Ο Γάλλος απ’ τον οποίο έκανα τράκα χώρισε με την κοπέλα του εν μέσω διακοπών του εδώ, απ’ όσο μου είπε κι αυτή τον άφησε και πήγε στη Γαύδο μονάχη. Αυτός ο κόσμος είναι γεμάτος ραγισμένες καρδιές και σπάνιες στιγμές αιχμηρής ειλικρίνιας. Δυστυχώς βούτηξε και δε μου είπε ολόκληρη την ιστορία του…

Απντέητ:

Ξαναβρήκα το Γάλλο μέρες μετά, ήπιαμε ελληνικό καφέ με μέλι στα Κατάπολα, συζητήσαμε για την ιστορία της Ελλάδας και της Γαλλίας μετά τον Β’ Παγκόσμιο ( ΕΑΜ , Ντε Γκωλ , Α. Παπανδρέου , Φρανσουά Μιτεγά - πως να προφέρεται άραγε, Λεπέν , Χ.Α - δε βάζω καν λινκ) και μεταξύ άλλων, αφού έμαθα πως ήταν δάσκαλος Γιόγκα, πήγαμε να ανταλλάξουμε ιστορίες χωρισμού, σα να ήταν τάπες πόκεμον, ή αυτοκόλλητα ποδοσφαιριστών, αλλά αποτύχαμε γιατί τελικά είχαμε τις ίδιες.

Γιατί χώρισε ο Γάλλος στις διακοπές του;

Η κοπέλα τον χώρισε γιατί ο φίλος δεν πίστευε πως η “αποκλειστικότητα” είναι το στυλ του, ενω αυτή την θεωρούσε απαραίτητο συστατικό μιας οποιασδήποτε ερωτικής σχέσης, και άρα και της δικιάς τους. Εγώ τον άκουγα ήσυχα, καπνίζοντας απ’ τον Ολ Χολμπορν του ασταμάτητα και χωρίς ντροπές, γνέφοντας με ειλικρινή συμπόνια (η ζωή με ήθελε καπνιστή εκείνη τη μέρα). Έδειχνε τέλεια αποστασιοποιημένος από το γεγονός, σα να συνέβη σε κάποιον άλλον. Ήταν απορημένος με την κοπέλα, γιατί την είχε γνωρίσει στις μη-αποκλειστικές περιπέτειές του και θεωρούσε πως αυτό θα σήμαινε πως θα ήθελαν τα ίδια πράγματα.

Φεύ, καλέ μου Γάλλε. Υπάρχει ένα καλώδιο σε όλους μας, που έρχεται από την εποχή που κατεβήκαμε απ’ τα δέντρα και απ’ το πόσο μας παραμέλησαν οι γονείς μας, και ενώνει τη συναισθηματική μας ασφάλεια με το που το δίνουν οι άνθρωποι που αγαπούμε. Ούτε εγώ καλοβλέπω αυτό το καλώδιο, να ξέρεις, και όλο ακονίζω το κοφτάκι που θα το κόψει μιαγιαπάντα-αναχαθείναχάνεται. Αλλά, κει δίπλα είναι το άλλο καλώδιο, αυτό που περνάει από μέσα του το νιώθημα, κατάλαβες Γάλλε μου, αυτό που κάνει την αγκαλιά ένα ωραίο μέρος να ‘σαι. Και δεν είναι δύσκολο να τα ξεχωρίσεις, γιατί το ‘να είναι πράσινο και τ’ άλλο κόκκινο, αλλά ποιό είναι το πράσινο και ποιό το κόκκινο δεν έχω καταλάβει ακόμα, και ούτε εσύ απ’ όσο βλέπω, οπότε ασ’ το κοφτάκι κάτω και έλα να το ρίξουμε στη Γιόγκα μπας και το βρούμε το ρημάδι.