Ανεργία

Δεν ήταν σχέδιο των Αμερικάνων, δεν ήταν χρησμός κάποιου λοιμοκτωνημένου ρασοφόρου. Δεν ήταν όμως και παρόρμηση της στιγμής. Ήταν μια βαθειά, βασανιστική και μυτερή συνειδητοποίηση, ότι νοίκιαζα τη ζωή μου σε κάποιον. Και μάλιστα σα να ήταν ημι-υπόγειο δώμα στην Κυψέλη.

Αφού μέτρησα λοιπόν τα κουκιά, και βγαίνανε κάπως, πήγα και είπα στον νοικάρη κάτι σαν το παρακάτω:

 - Ή γεμίζουμε το meeting room με μπαλάκια παιδότοπου
   και κάθε μέρα 9 με 5 βουτάμε όλοι εκεί μέσα,
   ή φεύγω.

Και για σιγουριά πρόσθεσα (εξίσου σοβαρά) και κάτι του τύπου:

Θέλω και ένα εκατομμύριο ευρώ.

και μετά από πολύωρες συσκέψεις των CEO, CTO, VP, CISO, CBD, THC, PTSD και άλλων ακρωνυμανθρώπων, μου είπαν:

 - φύγε

Και τώρα είμαι περήφανα άνεργος

Η ανεργία τον Αύγουστο είναι σα να το έχεις παίξει άρρωστος και έχεις skipάρει το σχολείο για μια βδομάδα σερί: Έχεις τύψεις μεν, γουστάρεις άπειρα δε.

Έχοντας λοιπόν βγει από το χορό της μισθωτής σκλαβιάς, πολλά τραγούδια λέω. Επίσης βλέπω τους άλλους που χορεύουν αυγουστιάτικω, και ομολογώ ότι κάτι ανάμεσα σε σνομπάρω και σνομπάρω. Πολύ επηρμένο από μέρος μου ομολογουμένως, να είμαι τέτοιο μουνόπανο στο μυαλό μου, ένας τέτοιος Zorbas the dick, αλλά δε μπορώ να μην νιώθω σα δεσμώτης στην παραβολή του Πλάτωνα, που έχει αποδεσμευτεί και ζωγραφίζει με μαρκαδόρο τα κωλαράκια των (ακόμη;) δεσμευμένων και τα παίρνει φωτογραφίες με το κινητό του. (δε βγαίνει όμως από τη σπηλιά, κάθεται εκεί και ασχολείται με τους καψερούς δεσμώτες σα να προσπαθεί να τους αποδείξει κάτι…)

Και αυτή η έπαρση, ενώ βαθιά παθολογική αν τη δεις ψυχολογικά, πράγμα το οποίο είναι στο todo list, και καθόλου προσωπική, έχει σίγουρα και μία κάποια βάση.

Και η βάση αυτή άπτεται στη συνειδητοποίηση ότι, ένας άνθρωπος που δεν δουλεύει, εξακολουθεί να υπάρχει, και δεν είναι σβησμένος από τον χάρτη, ίσως να είναι κιόλας και πιο ευδιάκριτος. Μπορεί ακόμα να περνάει και καλά!

Και αυτό επειδή ενώ η ζωή με λιγότερα είναι σίγουρα πιο “δύσκολη” (δε θα πάρεις μπύρα όταν οι άλλοι θα παίρνουν, θα μείνεις με συγκάτοικο, θα φας όσπρια μια βδομάδα και θα τα μαγειρέψεις μόνος, θα έχει λίγο ζέστη γιατί θα νιώθεις την κάθε κιλοβατόρα σαν ταινία αποτρίχωσης που σου τραβάνε από το μέσα μέρος του ποδιού) και αν αφαιρέσει κανείς την κοινωνική διάσταση και το “τι εννοείς δεν δουλεύεις;”, μου φαίνεται μια ζωή βαθειά πιο υγιεινή. Και αυτό γιατί μπορεί κανείς να πάρει πίσω το χρόνια αποσπασμένο δικαίωμά του να μη σηκωθεί αμέσως από το κρεββάτι, ή να πάει για μια γαμημένη πρωινή βόλτα. Είναι εντυπωσιακή η υφαρπαγή των πρωινών από τους ανθρώπους, που είναι πλέον παράδοση.

Ενοικιαστήριο άνεφ όρων

Είναι ακόμα κάτι, το ότι το νοικιαστήριο με το οποίο νοικιάζει κανείς τη ζωή του, γενικά δεν έχει όρους, μόνο τιμή. Σε ένα ενοικιαστήριο σπιτιού, μπορεί να μπει ένα όρος που θα λέει, δε θα χρησιμοποιηθεί για “επαγγελματική χρήση”. Ή δε θα επιτρέπονται κατοικίδια. Ή απαγορεύεται η σύλληψη θηλυκών τέκνων στον πάγκο της κουζίνας. Ή κάτι τέλος πάντων, να ικανοποιεί το γούστο του ιδιοκτήτη.

Σε μια δουλειά δεν πολυ-παίζει αυτό. Εγώ νοίκιαζα τη ζωή μου σαν ημι-υπόγειο δώμα στην Κυψέλη, και σα να μην έφτανε αυτό, τη νοίκιαζα και σε ασφαλίτες που βάζανε βελόνες σε ουρήθρες κο(υ)μμουνιστών κι άλλων ανθελλήνων (χουντικό βασανιστήριο) σε αυτό το ημι-υπόγειο. Το χειρότερο είναι ότι στη μπάρα Κομμουνιστής-Ασφαλίτης γέρνω πάρα πολύ προς τα αριστερά, και σιχαίνομαι τη δεξιά πλευρά σα να ακουμπάω φύκια με τα ακροδάχτυλά μου στα άπατα κάποιας παραλίας.

Άρα τι δουλειά είχε το ημι-υπόγειό μου να χρησιμοποιείται έτσι;

Καλβινισμός απ’την καλή και την ανάποδη

Ο Βέμπερ είπε πως ένα χριστιανικό καλτ εξηγεί τέλεια την πορεία του κόσμου προς τον καπιταλισμό, και αυτό είναι ο Καλβινισμός. Και αυτό γιατί, οι καλβινιστές δουλεύουν σα να μην υπάρχει αύριο, μήπως και δεν έχουν χρόνο να κάνουν αμαρτίες (αλήθεια αυτό το καλτ υπήρξε), και αναγνωρίζουν σα μόνη ευχαρίστηση και προκοπή την αποταμίευση.

Εμείς επαδά είμαστε ανάποδοι καλβινιστές από παράδοση. Δουλεύουμε και χάνουμε το χρόνο ενώ θα θέλαμε να κάνουμε αμαρτίες (εμείς εκτίουμε το 9 με 5 στο οποίο καταδικαστήκαμε ερήμην και τα αλλοδαπά κορίτσα κολυμπούν ημιτσίτσιδα στις παραλίες). Όσο για την αποταμίευση είναι το λευκό ψέμα που συντηρεί αυτόν τον κόσμο όρθιο.

Καλός ο Μάρξ αλλά πιο καλός ο Μίσσιος

Μετά από εντατικές μελέτες και άγρυπνες νύχτες από νευροκαβαλικέμματα από το διάβασμα, κατέληξα προσωπικά ότι η προλεταριακή επανάσταση και η οδός προς την αταξική κοινωνία (κλπ, κλπ) συνοψίζεται στο εξής απλό και κυρίως εύληπτο “Σώζων εαυτό σωθείτο”. Και το σώσιμο του εαυτού είναι μία δουλειά full-time που απλά τυχαίνει να μην πληρώνει σε χρήματα.

Έστειλα λοιπόν βιογραφικό.