Ασιατική ζέστη

Ούτε με προειδοποίησε, απλά γελούσε άηχα, κοιτώντας προς το μέρος μου απ’την ξαπλώστρα της.

Εγώ έψαχνα διακριτικά και σα μαλάκας, μήπως φαίνεται η ετικέτα απ’το μαγιό, μήπως πετάνε τούφες απ’την κοτσίδα και τέτοια… Δεν ήμουν συχνός στην πισίνα. Με είχε, ομολογώ, προβληματίσει.

Σηκώθηκα, με τα πολλά να φύγω. Δεν έδειχνα θιγμένος αλλά η ψυχή μου ήταν ένα μικρό σπουργίτι που του πήραν το ψίχουλο. Με έκανε, με άλλα λόγια, σκατά.

Και τότε κατάλαβα τα πάντα… Είχα αφήσει τα δερμάτινα σανδάλια μου στον ήλιο. Στον ήλιο του Άμπου Ντάμπι. Να τα αφήσω εκεί και να φύγω ήταν το ίδιο κακή ιδέα με το να τα φορέσω. Έφυγα κλαίγοντας, απ’τον πόνο, σαν κοριτσάκι.

Περνώντας όμως πίσω απ΄την ξαπλώστρα της, της έσβησα το τσιγάρο μου στον ώμο. Έτσι όπως είχε πασαλοιφτεί με λάδι, το τσιγάρο της έκανε μια μικρή εσοχή, δύο-τριών πόντων, να βάζει μέσα τα ψηλά της, ή ξηρούς καρπούς για το δρόμο.