'Βαρεμάρα - Ενδοσκόπηση' σημειώσατε 2

Κυριακή πρωί, μια μέρα μετά την προηγούμενη μέρα όπου τίποτα δε συνέβη. Έχω κάπως βαλθεί να σπάσω το σερί, όχι ακριβώς δημιουργικά, αλλά σίγουρα προσπαθώντας. Ψάχνω λοιπόν, με τον ήλιο σα γκαρσόνι πάνω από την μπαλκονόπορτά μου, το ψυχικό μου μενού:

Ορεκτικό

Το “δεν ταιριάζουμε” είχε πάει σε άλλη διάσταση θυμάμαι: δε μιλάμε για ασυμφωνία χαρακτήρων, μιλάμε για παράλληλα σύμπαντα. Πάταγα την οδοντόκρεμα (άμα έπλενα ποτέ τα δόντια μου, καθώς τα άφηνα επίτηδες κίτρινα επηρρεασμένος από τον κοκκινομάλλη τύπο Τρυποκάρυδο ) από την άκρη, και αυτή από τη μέση. Έτρωγα τα αυγά μου μάτια με ψημένο κρόκο και εκείνη τα ρούφαγε ωμά. Κάπνιζα εργοστασιακά με φίλτρο και αυτή στριφτά και άφιλτρα (και δεν είχε ποτέ παραπάνω σάλιο στο στόμα της οπότε δεν παπαριάζανε οι άκρες - μυστήριο). Τι να πρωτοθυμηθώ. Εγώ χίπης ειρηνιστής, αφοπλισμός, “χαμογέλα στο φονιά σου”, “γύρνα το άλλο (κωλο)μάγουλο”, αυτή μαύρο κράνος δίπλα στην πόρτα, σφεντόνα και παπαγαλάκι. “Κάτω η διαλεκτική της εξουσίας εγώ”, “μπάτσοι-γουρούνια-δολοφόνοι” αυτή. Γάλλους ποιητές, καταραμένους και γενιά του ‘30 εγώ, μπιτ και Γυμνό Γεύμα αυτή. Shine on you εγώ, Anarchy in the UK αυτή, και πάει κλαίγοντας.

(Και πάντα είχα αυτήν τη σκέψη στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Τη σκέψη που ξεχνάς κάθε πρωί αμεσως αφού κοιτάξεις την ώρα: Ότι αυτή ζει σωστότερα… Ότι ζω τη ζωή αυτού που φοβάται να ζήσει εκείνη τη ζωή).

Πως μου είχε κολλήσει στο μυαλό εμένα τώρα ότι θα είμαστε οι επόμενοι Ντάριο Φο και Φράνκα Ράμε ; Ντάξει δε γίναμε, όμως νέοι είμαστε ακόμη, δεν ξέρεις… Ο Μπουκόφσκι έγραψε πρώτη φορά στα 35 του - έχουμε χρόνο (λέω συνεχεια από μέσα μου).

Σούπα

Όποια και να είναι η μέρα μου θυμίζει τη χθεσινή. Νιώθω σα να έγραψα εγώ το γράμμα που έγραψε ο Nemo Nobody στην ασιάτισσα σύζυγό του με τα κοντά μαλλιά και το κίτρινο φόρεμα.

Έχουν βράσει όλα τα συναισθήματα σε νερό, άγνωστο για πόση ώρα, αλλά εγώ μόνο που και που είμαι τυχερός ώστε να ρουφήξω λίγο από τη σούπα τους, που είναι γενικά άνοστη και μπλιεχ σαν ψαρόσουπα που το ψάρι κολύμπησε και έφυγε εν μέσω της βράσης (ο ορισμός του “δεν ψήθηκε”).

Ποτέ δεν έμαθα ποιός έκανε την εκτέλεση της συνταγής, αν είχε τατουάζ μανίκι ή μπατζάκι ή ξέρω’γω καβάλο, αλλά κάπως τα παράβρασε ο πούστης, και τώρα ψάχνω στα πιάτα των διπλανών, να δω μήπως έχουν έστω μικρά κομματάκια σέληνου, ή κανένα καροτάκι, και αν βρω κατιτίς, τους λέω “ωχ κοίτα, πατημασιές αλόγου στο νταβάνι”, και το αρπάζω στα μπαμ. Ζήτησα να μιλήσω με το Σεφ, αλλά μου είπαν ότι λείπει σήμερα και μου δώσανε έναν αριθμό Κοσμοτέ που τελειώνει σε 987, και φοβάμαι να πάρω μη με κράξει, όπως στο ανέκδοτο με το γρύλο.

Σαλάτα

Ομολογουμένως τα έχω όλα κάπως μπλεγμένα, το δίχως άλλο. Οι τύψεις μου για τα μυρμήγκια που σκότωνα μικρός με οινόπνευμα και αναπτήρα έχουν μπλέξει με τις τύψεις για το κολ γκιρλ από το Κέιπ Τάουν (που είμασταν συνομήλικοι) και το ξύλο που έδινα στην αδερφή μου στα 10 μου, και αυτά έχουν γίνει πάλι ένα με τις τύψεις του ταξικού μου πήδου, και όλο αυτό είναι εμφανές μόνο σπανίως, άμα περπατώ μόνος και αναστενάζω χαμηλοφώνως, πηγαίνοντας στο Σουπερ Μάρκετ, ή μέχρι το αυτοκίνητο να πάρω κάτι που ξέχασα.

Ψάχνω λοιπόν το μήτο να γυρίσω πίσω να τον ξεμπλέξω, γιατί σε διάφορα σημεία ήταν σα να παίρνω βόλτα το σκύλο της ψυχής μου, και εγώ να πηγαίνω δεξιά της κολώνας, ο σκύλος αριστερά της κολώνας και το κατάλαβα όταν τέντωσε το λουρί, φάση 10 χρόνια μετά.

Μπύρα και Mπακτράκιν λοιπόν, έτσι κι αλλιώς και τα δύο ξεκινάνε από “Μπ”. Α, και Μπλουζ.

Κυρίως Πιάτο

Έτσι όπως κατεβάζει το δίσκο με το κυρίως και τραβάει το καπάκι του από αυτό το πόμολο που έχει στη γκορφή, αντί να δω το κεφάλι του Πανούση βλέπω ότι είναι απλά άδειος. Άδειος και γυαλιστερός. Και εκεί το σακουλεύτηκα…

Είναι τόσο γυαλιστερός που τον κοιτάζω κατάματα και με κοιτάζει κι αυτός. Ο δίσκος είναι καθρέφτης (κέτσ’). Εδώ μιλάμε για σκηνοθετικό τρικ γύρω στο 7/10 βγαλμένο απευθείας από το Trueman Show, ή από εκείνο το επεισόδιο με το Mr. Bean και το ωμό μπιφτέκι.

Τώρα, πως είναι τα γκέιμζ τύπου Τέκεν, που κάπου μέσα στης μάχης τον καπνό πρέπει να δείρεις και μια κόπια του εαυτού σου για να τερματίσεις; Ε, έτσι και εδώ. Απλά εδώ πρέπει να τον φάω.

Γυρίζω πίσω να δω το γκαρσόνι και από πίσω έχει μαύρη υπερφορτωμένη κοτσίδα-μπάλα, πιασμένη με κάφέ λαστιχάκι και μαδάει τόσο πολύ που αφήνει τρίχες απλά περπατώντας σαν το Χάνσελ και τη Γκρέτελ. Είμαι στο μυαλό του John Malkovich σκέφτηκα. Κομπλέ, αλλά που είναι ο John Malkovich;

Επιδόρπιο, και τέρμα

Σκασμένος στο φαΐ, νταγλαρομένος από τη σκέψη και κουρασμένος από την ψυχική μου εικόνα που είναι σαν Πρωταπριλιάτικο εξώφυλλο του Μακελειού , πέφτω απελπισμένος σε κάτι τουλουμπάκια. Τρώω δύο τρία, και βράζω τα υπόλοιπα με ένα καμινέτο να οπλίσω μια σύρριγα (να, με το συμπάθειο).

“Θα πέθαινα για κάτι γλυκό”.