Φθινοπωρινή Εσθονική ανάρτηση του θανατά (εμπειρία 3)

Πάει τρένο η φάση. Ίσως και “τραίνο”, ανάλογα την ηλικία και τους δασκάλους που είχε κανείς στο δημοτικό. Και τρένο εννοώ πως το ένα πράγμα ακολουθεί το προηγούμενο, σα βαγόνια. Ισαπόστατα και ίδια.

Μπήκε το φθινόπωρο προψές και έχω σκοτεινιάσει. Τι και αν τη ντελευταία βραδιά του καλοκαιριού τη μπέρασα ονειρικά, με την συναυλία του Roger Waters στην πρώην πρωτεύουσα του κόσμου (ή στην πρωτεύουσα του πρώην κόσμου) και την απρόσμενη παρέα κάποιας παρτενέρ σε λευκό γάμο (για να μετακομίσει απ’το μετα-Σοβιετικό πολιτισμό στον ευρωπαϊκό πολιτισμό).

Το καλοκαίρι σχεδόν τελείωσε και να δούμε που θα είμαστε όταν θα έχει εντελώς φύγει . Και να δούμε τι θα μας φέρει η σεζόν η επερχόμενη, και να δούμε και τι θα μας πάρει κιόλας.

Και μαζί με όλα και το CouchSurfing…

Ήρθε ψες απ’ την Εστονία μια καταθλιπτική τύπισσα, με πάρεντ ίσουζ που θα έκαναν τον πατέρα Φρόυντ να βάλει το κλάματα πιπιλώντας το δάχτυλό του και να γνέψει στην ξαπλωμένη ασθενή να σηκωθεί - για να ξαπλώσει αυτός.

Μου έλεγε εκεί για την Εστονία, για το πόσο είναι οι αθρώποι σκυθρωποί εκεί, πως έχουν συνέχεια τα χέρια σταυρωμένα όταν σου μιλούν - σε θέση άμυνας - σαν κάρτες γιου-γκι-Ω, πόσο δεν υπάρχει τίποτα να κάνεις έξω, πόσο κακό καιρό έχει κιαπάνω, και τέτοιες γκρίνιες.

Και εγώ που δεν ήθελα πολλά-πολλά για να βουτήξω στη μαυρίλα του φθινοπώρου, και να πέσω κάτω από τα βαγόνια του τραίνου που προανέφερα, πήγα να μαγειρέψω κα[νέ]να φαγάκι, να ξελαμπικάρω, να ισιώσω και ενδεχομένως να νιώσω και κάποια μακαριότητα όπως θα ρούφαγα την τσιγαροκρεμμυδομυρουδιά, ή όπως θα άκουγα το “Τσσσφφςςς” από το σβήσιμο του κρέατος με (λευκό παρακαλώ) κρασί περιπτέρου..

Και εκεί που εντέλει έκοβα το ματωμένο κρέας για να το κάνω τροφή (κι εγώ), έγινε το “εκ των ουκ άνευ”. Ήρθε η κατατονική εστονή και με έκρινε για τη συνήθειά μου να τρέφομαι με σάρκες και για το απότομο σκαρφάλωμά του είδους μου στην τροφική αλυσίδα. Καλά που δεν ήξερε την τάση μου προς τις παρα-λίγο ενήλικες (πλην ώριμες) κορασίδες. Θα με είχε τεμαχίσει και εμένα. Και δε μου επιτέθηκε στα ίσα, του στυλ: “τρως κρέας - είσαι μαλάκας γιατί <επιχείρημα>”. Αλλά πλαγίως:

- Γιατί τρως κρέας;
- Γιατί μ'αρέσει η γεύση.
- Δηλαδή θεωρείς πως τα 3 δευτερόλεπτα πάνω
  στη γλώσσα σου αξίζουν το θάνατο ενός ζώου;  

Εκεί κατάλαβα πως ο ψυχολογικός πόλεμος από τους γονείς της είχε πιάσει τόπο… Η εκπαίδευση της είχε, θα μπορούσε κανείς να πει, επιτύχει και οι γονείς θα μπορούσαν να είναι περήφανoι για την κόρη τους.

Και εννοείται ότι συνέχισε με πλάγια λακτίσματα, ανάμεσα στα οποία οι κριτές του μυαλού μου κάνανε μια παύση και ανεβάζανε ταμπελάκια με τις βαθμολογίες του χτυπήματος:

- Δηλαδή από ένα ζώο τα μέρη που δεν τρώγονται δεν τα λυπάσαι;
- Τρώω όλα τα μέρη από ένα ζώο.
- Ακόμα και τους όρχεις;
- Κυρίως.

- Αν χτυπήσεις μια γάτα στο δρόμο με το αυτοκίνητο
  θα νιώσεις το ίδιο άσχημα με το να χτυπήσεις έναν άνθρωπο;

- Ποιά είναι η γνώμη σου για την ανθρωποφαγία;

- Ξέρεις σε τι συνθήκες κρατάνε τα ζώα που τρως
  πριν καταλήξουν στο πιάτο σου;

Ενώ dodgαρα τα κόλπα της, ομολογουμένως με προβλημάτισε. Αυτή είχε γίνει χορτοφάγος από τότε που σκότωσε ένα ψάρι που είχε πιάσει. Έτσι μου θύμισε τη δική μου ιστορία όπου κατάλαβα το θάνατο - ήταν συμπτωματικά εντελώς παρόμοια (στα τρυφερά 14 μου σκότωσα ένα ψάρι που είχε καταπιεί το αγκίστρι - δεν ήξερα για το Ikijime τότε - και αιμορράγησε σπαρταρώντας μπροστά μου ενώ το κοίταζα με το βλέμμα της συνειδητοποιήσης).

Είχα αντισώματα βέβαια. Αυτήν την περίοδο διαβάζω το Sapiens του Harari οπότε οι επικλήσεις στο συναίσθημα έπεσαν στον τοίχο του ακραιφνού ορθολογισμού που με διακατέχει ως αναγνώστης αυτού του εριστικού Εβραίου τυπά.

Όταν σήκωσα τα μάτια μου από την κατσαρόλα και το “ξύλο κοπής”, που ήταν οι δυό μου μάρτυρες της χορτοφαγικής επιχειρηματολογικής παράνοιας, την είδα να έχει αράξει στην κάσα της πόρτας και να μου πίνει το (λευκό παρακαλώ) κρασί περιπτέρου απ’ το μπουκάλι. Πόσα σταφύλια αποχωρίστηκαν τη μάνα τους και φυλακίστηκαν σε μεταλλικό βαρέλι για να γίνει αυτό το ζουμί που πίνει τώρα αυτή η ραντομού Εστονή άραγε; Είχα επηρρεαστεί.

Αυτό μου έλειπε να ξεκινήσει η κασσέτα του θανάτου των πάντων φθινωποριάτικω, να στανιάρω ψυχολογικά

Ευτυχώς, μετά μου πέταξε για αυτούς που χρησιμοποιούν το CouchSurfing για dating app και όλο το “CouchSurfing is not Tinder” τροπάριο και ησύχασα. Είχα καιρό να ακούσω για αυτό το discrimination. Ευτυχώς στην Ελλάδα δεν δουλεύει το Tinder. Είμαστε όλοι ρομαντικές ψυχές - δε μας αρέσει το ασάλιωτο. Χρειάζεσαι χρόνο να τον αφουγκραστείς τον δίπλα. Ο Νότος είναι ερωτική περιοχή. Δεν είναι, άντε έτσι, γιούρια, me Tarzan - you Jane, που σε πονεί και που σε σκίζει. Αγαπησιάριδες. Καληνυχτάκιδες. Το τρία και η αγκύλη η αριστερή έχουν ξεθωριάσει στα πληκτρολόγιά μας. Το πήζουμε το τυρί, τέλος πάντων.

Άντε να της τα μεταφράσω όλα αυτά. Μόνο το “Me Tarzan - you Jane” της είπα, που το είχα έτοιμο. Έχω κουραστεί πια, δεν είμαι όπως παλιά. Άσπρισα απ’ τη μπροσπάθεια να περνάω το μήνυμα απέναντι με κάθε κόστος.

Μιλάμε να πέσω να πεθάνω, σα γκατσαρίδα που είχε φάει δυο ανάποδες τέζα ένιωθα. Άντε να μου πει ότι δεν της αρέσει και το φλοράλ πουκάμισό που πήρα 5 ευρά απ’την Ομόνοια να τελειώνουμε.

Φέτος ο Χειμώνας μπήκε απ’τη μπόρτα, με τη μορφή μιας Εστονής φορτυνάηνερ. Δε μπήκε καλά. Κουράγιο.