Εκ Γερμανίας (εμπειρία 1)

“Έλα ήρθανε. Τον έναν τον έχω και μόνος μου, αλλά για την κοπελιά θα χρειαστώ βοήθεια - είναι πολύ πάνω απ’τα κυβικά μου. Φέρε κάνα-δυο κοφτερά μαχαίρια και από αυτά που καθαρίζοουν τις πατάτες για να βγάλουμε το δέρμα.”, έλεγα στο τηλέφωνο ενώ δύο αδέρφια (αγόρι 25 - κορίτσι 27) με κοίταζαν καλοσυνάτα και με χαμόγελο, σε κάποια καφετέρια στο Σύνταγμα.

(Ντάξει - δεν καταλαβαίνουν ελληνικά…)

Why did you get into CouchSurfing?

It was a great chance to meet new open-minded people (embracing the possibility of getting laid - if girls) and share ideas and experiences (get drunk together and walk around in Athens talking nonsense).

(It was also my most clean-cut way to show-off every aspect of me, which actually matters the most.)

Τα παιδιά μόλις είχαν φτάσει από τη μακρινή Γερμανία. Στην αρχή δεν ήμουν σίγουρος αν έχουν ψυχή γενικά, αλλά τελικά, μετά από την παραγγελία τους άρχισα να ρέπω προς την απάντηση. Παρήγγειλαν τσάι μέσα στον Καύσωνα - Σύνταγμα - Καλοκαίρι (Ζεστό γαμό-Τσάι).

Κάποιες Πέμπτες απογεύματα προσπαθώ να μην είμαι τόσο επικριτικός και απόλυτος (και γενικά μαλάκας), οπότε σταμάτησα να προσπαθώ να καταλάβω τι άνθρωποι είναι από τις πράξεις τους σε μία χώρα που δεν έχουν ξαναπατήσει, δεν καταλαβαίνουν τίποτα από τη γλώσσα (γραπτά και προφορικά), και τους φαίνονται όλοι τόσο καλοσυνάτοι. Οπότε σταμάτησα να διαβάζω τα σημάδια. Που ήταν όμως πολλά…

Ο τύπος μου θύμιζε ένα παιδί που γνώριζα στο λύκειο - και φατσικά και από (την έλλειψη) attitude. Κάποιον που του έφτιαχνε την τσάντα η μάνα του και έφερνε ταπεράκι με φακές στο διάλλειμμα (στο ελληνικό δημόσιο σχολείο έφερνε ταπεράκι με φακές - και του το κάνανε τασάκι τα άλλα “παιδιά”). Ίσως να έχει αυτοκτονήσει τώρα (πέρα από τη βιολογική εξέλιξη, και η κοινωνία έχει σύστημα φυσικής επιλογής - αν δεν έχετε προσέξει δηλαδή).

Τέλος πάντων, αυτός στη Γερμανική κοινωνία τη μπάλεψε - από όσο φαίνεται (ίσως να μην έχουν φακές στη Γερμανία βέβαια).

Η κοπελιά ήταν Πολίτης του Κόσμου. Εθελοντισμός, δημοκρατία, τέχνες, ανθρώπινα δικαιώματα, ολυμπιακοί αγώνες, δικαιώματα της γυναίκας, κατά της κλειτοριδεκτομής, δικαιώματα των μαύρων, κατά της βίας, υπερ των περιοχών των ινδιάνων, κατά της σωματεμπορίας, της πορνείας, του τράφικιν (είναι διαφορετικά πράγματα), υπέρ της ισότητας των φύλων, της προστασίας των ζώων, των δασών, αγνωστικίστρια, έχει κάνει ρέικι, γιόγκα, έχει πάει σε τζαμί, έχει δει θυσία ζώου σε αφρικανική φυλή, διάβασε τα πάντα για τις πυραμίδες κ.α κ.α κ.α.

Και κάπως της έχει παντελώς διαφύγει ο Μάρξ και η πάλη των τάξεων (ρε πούστη μου). Και ο Μπρέχτ της διέφυγε. Τουλάχιστον είχε δει τη Λίστα του Σίντλερ (όχι όμως και το Κύμα).

Όταν κατάλαβα πως η κοπελιά δεν πίνει αλκοόλ σταμάτησα και εγώ να κάνω μπάνιο δυο φορές τη μέρα. Ο τύπος μου είπε πως η Μάμος είναι πιο ωραία από τις πιο πολλές γερμανικές μπύρες που έχουν εκεί. Όλοι μου η ψυχή έκανε κωλοδάχτυλα προς τα βορειοδυτικά. Και εκεί παραξενεύτηκα. Χρειάστηκα μια στιγμή ενδοσκόπησης.

Μία στιγμή ενδοσκόπησης

Τι φάση; Γιατί μου βγαίνει τέτοια βδελυρή διάθεση για αυτήν τη χώρα; Αφού έχει κλείσει το Μέγκα… Μήπως επειδή έχω δει εγώ το Κύμα; Μήπως επειδή οι Γερμανοί σκοτωσαν 5 άτομα στο χωριό μου στην Κρήτη ως αντίποινα για ένα γερμανικό καλώδιο που έκοψε ο παππούς μου για να δέσει τα πρόβατα; Αυτό όμως είναι 70-βάλε χρόνια πίσω. Δεν το έζησα - ούτε ο πατέρας μου το ξέρει.

Απ’την άλλη ίσως δεν είναι εθνικό. Ίσως αυτή η διαφορά κουλτούρας, αυτό που αποκαλώ “έλλειψη ψυχής” βασικά, με κάνει να τους ζνομπάρω. Αλλά γιατί; Εγώ δεν έχω καν σκεφτεί να πάω στο Περού - αυτοί πήγαν και κάτσαν 2 βδομάδες - για τη φάση. Στις εμπειρίες παίζει να με έχουν στεγνά. Εγώ πέρα από ένα Συνέδριο και κάτι σταγόνες ελεσντι δε μπαίζει να έχω άλλες προσωπικές εμπειρίες. Α, ίσως και τότε που παίζαμε μπλουζ με τα παιδιά σε κάτι παραλίες. Και κάτι κάμπινγκ που έχω κάνει - που μέτρησαν.

Οπότε θα μπορούσαμε να πούμε πως αυτό το κείμενο είναι απόδειξη πως είμαι deep-για-deep και αθεράπευτα μαλάκας, και να μην έρθετε να σας φιλοξενήσω. Από την άλλη, είμαι σίγουρος πως τους λείπει κάποιο βαθειά ανθρώπινο χαρακτηριστικό, κάτι που στέκεται στο λαιμό, και σε κάνει να ανατριχιάζεις, σου φτιάχνει τον λυγμό, όταν βλέπεις μια ζόρικη θεατρική παράσταση, ή όταν ακούς ένα δυνατό τραγούδι. Όταν ταυτίζεσαι με τον τραγικό χαρακτήρα, όταν κάνεις νυχτερινό μπάνιο στο δρόμο του φεγγαριού.

Απ’την άλλη τους ξέρω περίπου 2 μέρες…

Όπως και να έχει, ελπίζω να είναι καλά τα παιδιά, και χάρηκα που τα γνώρισα. Αφ’ενός γιατί είναι άνθρωποι που εμπνέουν άπειρη εμπιστοσύνη (έχουν τα κλειδιά του σπιτιού μου και τρυγυρνάνε στην Αθήνα αυτή τη στιγμή, ενώ εγώ κάθομαι στο Σέπια), και αφ’ετέρου γιατί μου έδωσαν τροφή να σκεφτώ όλα αυτά τα πράγματα και να αναλυθώ λίγο ακόμα.

Σε κάθε περίπτωση, ελπίζω να μου βάλουν καμιά καλή κριτική, μπας και έρθει η αμάνικη πολυαμορική σαλβαροφορούσα των ονείρων μου (το τρελό μωράκι του ουρανού - σα να λέμε) να μείνει (για πάντα) στον καναπέ μου.

Ίσως κάποια στιγμή να με γκουγκλάρουν και να πέσουν σε αυτό το άρθρο, καλά που τσέκαρα ότι δεν καταλαβαίνουν ελληνικά…