Χορτάτο Καλοκαίρι

Μετά την υψηλή επιτυχία του CouchSurfing , το καλοκαίρι με βρίσκει (ίσως για πρώτη φορά), να μην λαχανιάζω τρέχοντας πίσω από σαλβάρια και αμάνικα λευκά ή μαύρα φανελάκια, με σημάδια ιδρώτα κάτω από τις άτριχες μασχάλες δεσποινίδων που δε γελάνε με τα ρατσιστικά αστεία και ψηφίζουν Σύριζα ή/και Ανταρσύα. Ούτε να γυρίζω το κεφάλι πιο πολύ από όσο νόμιζα ότι μπορεί να γυρίσει, όταν βλέπω λουλουδάτο φορεματάκι φέρον θηλυκό εντός του στην permissive ηλικία 17-28, με γαμπάκια που δε μπορώ παρά να τα φανταστώ απά στους ώμους μου, σε μικρο-δασική έκταση κοντά στην πρώτη σκηνή ενώ παίζουν οι Χαϊνηδες ή άλλοι κρητικομονοπωλητές. Δε λέω βέβαια πως δεν υπάρχουν μεμονωμένα περιστατικά, αλλά δεν είναι, ώ του θαύματος, ο κανόνας.

Απολαμβάνοντας λοιπόν τα πλεονεκτήματα της μόνιμης σχέσης, μπορούμε να πουμε ότι το καλοκαίρι γίνεται πιο πολύ μια κάπως ήσυχη περίοδος ξεγνοιασιάς, ραστώνης, δημιουργικής (ελπίζω) παρέας, καλού φαγητού και ιδρωμένου γαμησιού. Γίνεται, εν ολίγοις, ένας χειμώνας δίχως κρύο, υποχρεωτική εργασία (αυτό που σοφά μετονομάστηκε “δουλειά”) και κουνούπια παντού. Η μετάβαση αυτή συχνά μπερδεύεται με το φαινόμενο της ωρίμανσης, που επιστήμονες του πανεπιστημίου της Ζωής το θέλουν να συμβαίνει στην τελευταία πενταετία πριν τα πρώτα “άντα”, αλλά, όπως προειπώθηκε, πρόκειται για παρανόηση.

Το μεγάλο ατού της μόνιμης βέβαια σχέσης, έγκειται στην εξής απλή ρήση “ό,τι και να γίνει το βράδυ θα σε βρει καβάλα”. (η οποία είναι από κάπου κλοπημαία, αλλά δε μπορώ να θυμηθώ από που). Κατ’ επέκταση, δε χρειάζεται να κυνηγήσεις την τροφή σου και σήμερα γιατί την κυνήγησες χθες, την έπαιξες σωστή μπαλίτσα και περίσσεψε και για σήμερα. Τα συναισθηματικά σου φορτία είναι και αυτά διευθετημένα, τα τσάκρα σου ανοιχτά, και είσαι λέφτερος να μη σε νοιάζει ότι αυτή εκεί δε φοράει σουτιέν και οι ρώγες της σε δείχνουν, ούτε πόσο χαμηλά φτάνει εκείνο εκεί το τατουάζ.

Τέλος το φαινόμενο της μόνιμης σχέσης φέρει ένα σωρό προβληματισμούς. Θα ασχοληθούμε με μερικούς χάρη μη πληρότητας.

Σκούπα ρομπότ ή Μόνιμη σχέση;

Σε πρώτη φάση, πριν βιαστούμε, να τονίσουμε ότι συχνά ούτε εμείς ούτε ο/η σύντροφός μας δεν καθαρίζουμε καλά. Το ρομπότ το ψωνίζουμε για να το χαζεύουμε αγκαλιά να μας καίει τη γάτα ή το σκύλο μας, και σπανίως για να του δώσουμε το ρόλο του καθαριστή. Επίσης, η σεξουαλικότητα που εκπέμπεται από το γκομενάκι που κάνει δουλειές στο σπίτι σου, είναι βέβαιο πως δε μπορεί και ούτε θα μπορέσει να αντικατασταθεί από ρομποτικές συμπεριφορές ρομποτικών πλασμάτων ( παρά τις προσπάθειες των γιαπωνέζων ). Είναι δε αναγνωρισμένο από την επιστημονική κοινότητα, ότι οι χώρες που τα πλυντήρια πιάτων είναι ευρέως υιοθετημένα, υποφέρουν από υπογεννητικότητα. Αυτή η παρατήρηση εδραιώνει το συμπέρασμα ότι τις δουλειές πρέπει να τις κάνει το γκομενάκι. Για το καλό της α(ν)θρωπότητας.

Μόνιμη Σχέση ώρα 0 - “Μία ή Πολλές;”

Είναι πρώτα κατανοητό, ότι για να φτάσουμε στις πολλές πρέπει να ξεκινήσουμε από τη μία. Όταν ο προβληματισμός αυτός προκύπτει ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν έχουν στο κασέ τους ούτε αυτή τη Μία, αμέσως μετουσιώνεται στον συναφή προβληματισμό: “Δεξί ή αριστερό χέρι απόψε”. Προσωπικά, και ίσως συμφωνήσετε, η αντερώτηση στο “Μία ή πολλές;” ερώτημα είναι “Πόσες αντέχεις (να συναναστραφείς με τα τρία σου αριστοτελικά κέντρα μέσα σε μία βδομάδα);”. Ερώτημα στο οποίο σκύβω το κεφάλι και απαντάω “το πολύ μία”. Άρα κατά την τομή των συνόλων [1,∞) και [0,1] βρίσκεται η απάντηση για εμένα.

Βέβαια μειώνοντας τα κέντρα συναναστροφής, μπορεί να ανέβει το κασέ, ίσως και σε διψήφιο αριθμό. Όμως τότε αφήνουμε κέντρα παραπονεμένα και τον Αριστοτέλη να κλαίει. Και το να κλαίει ο Αριστοτέλης για να πήζω εγώ στο μουνί το βρίσκω εκτός των στόχων μου επίσης.

Είναι ένα θέμα μπερδεμένο.

Ραντεβού στη Μύκονο.