Καλό Χειμώνα - 2024
Πώς χάθηκε πάλι το καλοκαίρι μέσ’ απ’ τα χέρια μου σα λεπτή ξερή άμμος; Βασικά, όχι το καλοκαίρι - η αίσθησή του. Και κάθομαι πάλι στο Λάντς Χολ ρουφώντας φρέντο εσπρέσσο, μέσ’ τη μέση της Καλλιρόης, σα να μη συνέβη τίποτα.
Όχι ρε πούστη μου. Συνέβη. Συνέβη σας λέω. Υπήρξαν μερικές μέρες που δε ζούσα από συνήθεια και έλλειψη εναλλακτικών. Ζούσα γιατί ήθελα να δω τι θα γίνει παρακάτω. Να ξαναφάω πρωινό τιγκαρισμένο στην πραλίνα, να δω πώς είναι αυτό το μέρος που λέγεται “κόσμος”, να ξανακάνω διαγωνισμό μακρουβουτιου και να πω βλακείες με τους ανθρώπους μου. Υπήρξαν μερικές μέρες που επέμεναν να περνούν αργά, όσο ωραία και αν περνούσα. Μέρες, στις οποίες, ενώ κάτι είχε συμβεί το πρωί, ένιωθα σα να είχε γίνει πριν βδομάδες. Μόνα αποδεικτικά ότι όλα αυτά έγιναν - τα εισιτήρια στο μέηλ μου. Α, και οι φωτογραφίες - φυσικά!
Και όλο έλεγα: όταν γυρίσω πίσω, θα φτιάξω καλύτερο το βαν, θα διαβάσω όλα τα βιβλία που έχω και δεν έχω διαβάσει, θα γυρίσω ένα μικρό ντοκιμαντέρ, δε θα ξαναφάω απ’ έξω, και άλλα τέτοια. Και να ‘μαι στο Λαντς Χολ, νιώθωντας λίγο-πολύ όπως πριν φύγω. Ίσως και λίγο χειρότερα.
Οπότε, κάθομαι εδώ, σ’ αυτό το μεταλλικό τραπεζάκι, και προσπαθώ να κρατήσω την αίσθηση του καλοκαιριού - όσο πιο καλά μπορώ, τέλος πάντων. Όμως η Αρδητού είχε κίνηση, η Καλλιρόης μηχανές που κάνουν εσκεμμένα αυτόν τον βίαιο θόρυβο της αλλαγμένης εξάτμισης, ο καφές έχει την ίδια γεύση με πριν φύγω και τελικά προσπαθώ να είμαι ένας διαφορετικός άνθρωπος στο ίδιο-καταϊδιο περιβάλλον. Πράγμα που αποδεικνύεται δύσκολο σα να στρώνεις πετσέτα σε παραλία που φυσάει - θέλει προσπάθεια, πολλές φορές απ’ όλο το σώμα.
Εν τω μεταξύ, είναι και οι άλλοι. Οι άνθρωποι και οι ρόλοι τους. Οι “Καλό Χειμώνα”, οι “Μη λες τέτοια”, οι “Μουντ Δευτέρας”, οι “Έχετε πτέρυγα στο Δαφνί για μένα;” και τέτοια χαζά. Και σιγά-σιγά καταλαβαίνω πως αρχίζω ήδη να παθαίνω αυτό που πάθαινε ο Σταν στο Γιου Αρ Γκέτιν Όλντ, στο Σάουθ Παρκ. Βλέπω τους άλλους να βγάζουν κλανιές αντί για λέξεις απ’ το στόμα τους. Μετά κουράδες και μετά όλα μεταμορφώνονται σε σκατά. Και τότε ξέρεις, πως έχει μπει ο Χειμώνας, όση ζέστη και να έχει. Πως όσα βιβλία και να διαβάσω, πως όσα ντοκιμαντέρ και να γυρίσω, όσα κείμενα και να γράψω θα είναι κι αυτά σκατά.
Φέτος -κι αφού το εντόπισα- λέω να αντισταθώ. Δε θα γίνω σαν τον Σταν. Θα ξεκινήσω από μικρά πράγματα. Ίσως, δηλαδή, ενοχλούμαι το ίδιο απ’ τους ανθρώπους που, ξέρω ‘γω, θα πατάνε το Καψ Λοκ 2 φορές για να γράψουν μόνο έναν κεφαλαίο γράμμα, αλλά θα τους δείχνω το Σίφτ. Και ίσως να σταματήσω σιγά-σιγά και να ενοχλούμαι. Ακόμα και αν συνεχίσουν την ιστορία με το Καψ Λοκ, ενώ τους το έχω πει χίλιες φορές. Ποιός ξέρει. Για να δούμε…
Ήδη - ο διπλανός μου με κέρασε τσιγάρο. Απ’ αυτό με τα μακρόστενα φιλτράκια - που μ’ αρέσουν. Μου έδωσε και δεύτερο φεύγοντας. Είδα και μια φίλη τυχαία. Καλά θα πάει…