Οδοιπορικό break - Παγκράτι/Παρίσι

Είχαμε μόλις χωρίσει με τη Λίντα. Απομακρυνόμουν σκυθρωπός από τον τόπο του αποχωρισμού, σφίγγοντας το κρύο μου, δερμάτινο παλτό στα πλευρά, ανάβοντας ένα τσιγάρο σφιχτά μέσα στις παλάμες μου, να μη μου πάρει τη φλόγα (ή το σπιρτόκουτο) ο Παρισινός αέρας.

Περνώντας, ίσως για τελευταία φορά από τη γέφυρα στην καψαλισμένη Νότγ Ντάμ, παρατήρησα σφιγμένος εκείνο το μικρό λουκέτο. Λ⊕Β. Ήμουν πια σίγουρος πως κανείς δε θα μάθαινε για εκείνο το μικρό παιχνίδι των συμβόλων που είχα εφεύρει, εκείνο το βράδυ στο κομμωτήριο που δούλευε η Λίντα, τρία χρόνια πριν, στο Παγκράτι Αθηνών. Λίντα + Βαγγέλης = Λοβ της είχα γράψει στο παγκάκι έξω από το μαγαζί, δίπλα από μία πούτσα και ένα αλφάδι , και ως λάτρης της κλασσικής Άλγεβρας Boole, θεώρησα γλυκό να χρησιμοποιήσω το σύμβολο της πράξης XOR για να απλοποιήσω την παραπάνω παράσταση.

Η ζωή όμως δεν είναι άλγεβρα Boole και έτσι χωρίσαμε με τη Λίντα, μία fuzzy βραδιά. Το γιατί δε θα το καταλάβω μάλλον ποτέ. Ίσως επειδή έκοβε το κάπνισμα εκείνη την περίοδο. Ίσως επειδή μετά την έκτρωση δεν ήταν ποτέ ξανά η ίδια. Ίσως γιατί εγώ, με τις σπουδές μου την παραμέλησα πολύ. Ίσως με απομάκρυνε ο θάνατος του πατέρα μου, κι ας προσπάθησε κι αυτή να μου σταθεί. Ίσως να σκονίστηκε η σχέση μας από τότε που ανοίξαμε εκείνο το μαγαζί στον Κορυδαλλό, ρίχνοντας όλες τις οικονομίες μας εκεί, αντί να πάρουμε μηχανή όπως ονειρευόμασταν. Ίσως και όλα αυτά. Τώρα ήταν αργά.

Τι να γίνει. Το αεροπλάνο φεύγει σε 4 ώρες, και έχω αφήσει το τσαντικό μου στης γριάς Αυγουστίνας, στο Στάλινγκραντ του 19ου διαμερίσματος. Στην τσέπη μου έχω από τα πριν, ένα τσαλακωμένο στριφτό, που μου άφησε ο Ααρόν ο Μαροκινός, σα νέγρικο φυλαχτό για τα σημερινά γεγονότα. Οπλίζω, ανάβω και πάω προς το μετρό του Saint-Germain-des-Prés.

Και η ζωή κυλάει μπροστά…