Μακαρόνια με...

Αραβικό Ρομάτζο

Δεκαέξι Ιούλη του 2018

Χρόνος Προετοιμασίας: 1 λεπτάκι...

Δυσκολία:

I insta-regreted that I didn’t super-like her! She won’t even look at me, if I don’t draw her attention. Livin’ in room 324 for a month now, I ’ve learned one thing: Chicks ain’t easy in Abu Dhabi. People are “importing” girls, just for the possibility of getting laid. And, yet, she was there for an instant. Sparkling an’ sweet and “less than a kilometer away”. I was a total sucker…

Βιολογική Μελέτη τόπου Εργασίας (μέρος 1ο)

Έντεκα Ιούλη του 2018

Χρόνος Προετοιμασίας: 8 λεπτάκια...

Δυσκολία:

Εταιρικό Περιβάλλον Καθίσταται, η αλήθεια είναι, δύσκολο να περιγράψω που με βάζουν να δουλεύω κατά καιρούς. Όταν με ρωτάν αρκεί να απαντάω “Στο Δαχτυλίδι - στη Γκηφισίας”, και να μένει εκεί, γιατί αυτός που ρωτούσε δε μπερίμενε πληροφορίες από την απάντηση γενικά. Αν όμως με ρωτήσουν “τι κάνεις εκεί;” τότε.. Νεκροταφείο Θα ήταν ΟΚ να παραλλήλιζα το εργασιακό μου περιβάλλον με Νεκροταφείο. Όλοι είναι νεκροί και φοράνε τα καλά τους.

Άπλυτα πιάτα

Τρείς Ιούλη του 2018

Χρόνος Προετοιμασίας: 2 λεπτάκια...

Δυσκολία:

Μάρμαρο Νεροχύτης του ‘60 - ‘70. Κάθομαι μπροστά του και πλένω κάτι πιάτα. Το μάρμαρο έχει βαθούλωμα στην πάνω αριστερη γωνία, και έτσι τα νερά καταλήγουν κυρίως στο βαθούλωμα και όχι στην τρύπα. Μιλάμε για βαθειά παραβίαση της εσωτερικής μου συμμετρίας. Είναι το σπίτι μου αυτό΄(πως μπαίνει η άνω τελεία) με τον στραβό νεροχύτη. Δεν είχα δώσει καμία σημασία στο πως ήταν το σπίτι που νοίκιαζα. Το είδα μια φορά, νύχτα, και υπέγραψα.

αγάπη απ'το Άμπου Ντάμπι

Εικοσι-εφτά Σεπτέμβρη του 2017

Χρόνος Προετοιμασίας: 3 λεπτάκια...

Δυσκολία:

Χρονικό αδιάφορης μέρας #32 (επιστροφή απ’την Ασία) Πτήση για Ιαπωνία Κάθομαι στην πύλη 4 του Τέρμιναλ 1. Πτήση EY091. Αναρωτιέμαι σταθερά αν τελικά θα φτάσω στον προορισμό μου. Τα ταξίδια μου δημιουργούν φοβερό άγχος. Έχει και παντού γιαπωνέζους στην πύλη που κάθομαι και δε βοηθάει. Σα να πηγαίνουμε Ιαπωνία ένα πράγμα… Ανάστατος ότι θα καταλήξω Ιαπωνία κάνω μια γύρα - με το αμυδρό άγχος πως θα μου πάρουν το μπουκαλάκι νερό που άφησα στο κάθισμά μου.

έναν εφιάλτη στο δρόμο με τα Σαλβάρια

Εικοσι-εννιά Αυγούστου του 2017

Χρόνος Προετοιμασίας: 2 λεπτάκια...

Δυσκολία:

(ή “που θα βρω λίγη αγάπη, απ’την καλή ρε παιδιά”) Εκεί που καθόμουν και αναρωτιόμουν πώς στο (μ)πούτσο γίνεται να χάσω τις παντόφλες μου μέσα σε 10 τετραγωνικά δωματίου ξενοδοχείου - την είδα. Η πόρτα του δωματίου ήταν μισάνοιχτη, και την ακολούθησα, ξυπόλυτος και μισοντυμένος γενικά - φορούσε σαλβάρι. Πιο πέρα οι τύποι που καθαρίζουν τα δωμάτια φτερνίζονταν αίμα και ξερνάνε στις γωνίες. Με τόσα που είχα μελετήσει για αυτούς όσο έψαχνα τις παντόφλες, μου έκανε εντύπωση που είχαν ακόμα σφυγμό.

Ασιατική ζέστη

Δεκατρείς Αυγούστου του 2017

Χρόνος Προετοιμασίας: 1 λεπτάκι...

Δυσκολία:

Ούτε με προειδοποίησε, απλά γελούσε άηχα, κοιτώντας προς το μέρος μου απ’την ξαπλώστρα της. Εγώ έψαχνα διακριτικά και σα μαλάκας, μήπως φαίνεται η ετικέτα απ’το μαγιό, μήπως πετάνε τούφες απ’την κοτσίδα και τέτοια… Δεν ήμουν συχνός στην πισίνα. Με είχε, ομολογώ, προβληματίσει. Σηκώθηκα, με τα πολλά να φύγω. Δεν έδειχνα θιγμένος αλλά η ψυχή μου ήταν ένα μικρό σπουργίτι που του πήραν το ψίχουλο. Με έκανε, με άλλα λόγια, σκατά.

Μια ατυχής αιώρηση

Έντεκα Αυγούστου του 2017

Χρόνος Προετοιμασίας: 2 λεπτάκια...

Δυσκολία:

(ή μια δίκαιη κατάρα) Μας έχουν καταστρέψει οι ταινίες Σε όλες τις ταινίες, εκτός του Inception νομίζω, όποιος μπαίνει σε αεροπλάνο κάθεται δίπλα σε μία όμορφη γυναίκα, η οποία τον λερώνει με το γεύμα του αεροπλάνου, του πιάνει την κουβέντα, κοιμάται γέρνοντας στον ώμο του, και ετσι περνούν οι ώρες της πτήσης αβίαστα και γλυκά. Εγώ όσες φορές έχω μπει σε αεροπλάνο, κάθομαι δίπλα σε όλα τα είδη ανθρώπου εκτός από αυτή τη γυναίκα…

Ένα γερμανικό λάθος

Εικοσι-εφτά Ιούλη του 2017

Χρόνος Προετοιμασίας: 3 λεπτάκια...

Δυσκολία:

Είχαμε όλοι παγώσει… Είχε γίνει μεγάλη ζημιά. Επρόκειτο βασικά για λάθος. Η κοπελιά είχε λαθέψει. Πως να το κάνουμε, είχε μπερδέψει τα κορδόνια των παππουτσιών της με το κάτω μέρος του μαγιώ. Ε, και τι να γίνει δηλαδή, όλη η πισίνα είχε μουγκαθεί. Στο Άμπου Ντάμπι είμαστε, όχι στο Μαϊάμι. Επικρατούσε μια γενικευμένη βουβαμάρα. Μια νέκρα. Πρώτη φορά παρατήρησα πως κάθε cocktail κάνει ελαφρώς διαφορετικό ήχο όταν το χτυπάς. Έτσι λοιπόν και εγώ, που δε μπορώ να καθήσω να χαζέψω έναν κώλο σαν ά(ν)θρωπος, για όσο τέλος πάντων με αξιώνει ο Αλλάχ (ή όποιος ελέγχει τη φάση στο Yas Island), άρχισα τα φιλοσοφικά μου.

Οδοιπορικό break - Νέα Βαρκελώνη/Νέα Ορλεάνη

Εικοσι-εφτά Ιούνη του 2017

Χρόνος Προετοιμασίας: 2 λεπτάκια...

Δυσκολία:

Το πρωί με βρίσκει σε μία συνοικία στη Νέα Ορλεάνη. Σε ένα χόστελ για ζευγάρια, που το ‘χουν δύο σπανιόλες λεσβίες. Ξύπνησα στον καναπέ, όπως ξυπνούν οι μεθυσμένοι. Άνοιξα τα μάτια, χωρίς καμία κίνηση, συνειδητοποιώντας αυτόματα τον πονοκέφαλο και το ξερό στόμα. Τσιγάρα δεν είχαν μείνει για δείγμα και τα μπουκάλια της μπύρας είχαν αδειάσει στο στομάχι μου και στο πάτωμα. Το κορίτσι που μού ‘κανε παρέα το βράδυ είχε μαζέψει το σπίτι όσο μπορουσε και είχε φύγει.

«« « 1 2 3 4 » »»