Ο Ρώσος (εμπειρία 2)

Καθόμουν στη Locomotiva εκείνο το πρωί. Ένας φίλος μου είχε πει για το Simply Psychology , και έλιωνα μονάχος, διαβάζοντας πειράματα ψυχολογίας. Όσο διάβαζα, τόσο περισσότερο σκεφτόμουν πως το είδος μας δεν είναι πιο έξυπνο από τις κατσαρίδες. Απλά πιο πολύπλευρο.

Εκεί λοιπόν που διάβαζα την έρευνα με τις νοσοκόμες και τον φανταστικό ασθενή κ. Τζόουνς , ήρθε ένα mail απ’το CouchSurfing. Άνοιξα γεμάτος ελπίδα, και αντί να δω κάποιο τιραντάκι με τατού ονειροπαγίδα στην ωμοπλάτη που κόβει την ανάσα κάτω από τον λατινοαμερικανικό ήλιο, είδα ένα χαμογελαστό τύπο με γελοία τραγιάσκα, σε ένα τοπίο με χιόνια.

Αυτός ήταν ο Ρώσος. Ένας τύπος ο οποίος ήρθε στην Ελλάδα, ταξιδεύοντας μόνος και ήθελε να μείνει στη φτωχική μου δυάρα έπαυλη για 2-3 βράδια.

Το “εκείνο” μου ήθελε να τον μπατσίσει όσο έβγαινε από το μετρό στην πλατεία Κοραή, χαμογελαστός και ζαλωμένος με ένα τεράστιο σάκο. Ήταν ένα έμορφο παλικαράκι, και σκέφτηκα αμέσως την αδερφή μου, που είναι 22-23 και (ακόμη) ανύπαντρη.

Όταν αφήσαμε τα πράγματα, είχα ήδη πεινάσει για μεσημέρι, βράδυ και την επόμενη μέρα, και όπως ήταν λογικό και σύνηθες, κατευθύνθηκα προς τον μερακλή τύπο απέναντι από τους 5 δρόμους (τον γωνιακό που κλείνει ένα τέταρτο αφού ανοίξει γιατί ξεπουλάει), για ένα souvlaki ζουμερό και εκ του πατρός εκπορευόμενο.

Εκεί που εξηγούσα στον βάρβαρο φίλο/μέλλοντα κουνιάδο μου πως αν πάει Βόρεια Ελλάδα να προσέξει πώς ζητάει το souvlaki, τι είναι pitta, τι σάντουιτς, και τι το ανάμεσό τους, μου έσκασε το παραμύθι…

Ήταν μουσουλμάνος

Τα κόκκαλα της γιαγιάς μου έτριξαν στο νεκροταφείο του Σχιστού. Εγώ, αντιστεκόμενος στη διάθεση να τον δείρω που αντί να θα φάμε ένα απλό γύρο χοιρινό και θα ψαχνόμαστε μπας και βρούμε μπιφτέκια λαχανικών, τον ρώτησα πως κατάφερε μέσα στη Ρωσία να είναι μουσουλμάνος.

Όταν μου είπε πως ο πατέρας του ήτανε Τούρκος αναθάρρησα κάπως. Μου ήρθε στο μυαλό Dürüm Doner Kebab, η καφέ αισθητική των μαγαζιών μπαχαρικών, των χαϊμαλιών, των κόκκινων χαλιών, η Πολίτικη Κουζίνα, ο Χωραφάς, ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς, η όψη των ιδρωμένων μελαμψών τριχωτών τύπων με τα λευκά wifebeater που ξέρουν να κόβουν το κρέας σε κιμά κρατώντας τα μαχαίρια χιαστί. Τέλος, μειδίασα μακάρια με την ιδέα πως όταν γίνουμε μεσήλικες θα τυλίγουμε κάποιο κοκορέτσι με το κουνιαδάκι μου, και θα διηγιέται την ιστορία της γνωριμίας μας στην οικογένεια σε σπαστά ελληνικά.

Οπότε και πρότεινα ένα γύρο κοτόπουλο της συμφιλίωσης, να του πω για τα προικιά, να κανονίσουμε τα διαδικαστικά, λίστα καλεσμένων κλπ:

- No problem that you can't eat pork.
  Let's get some pitta with chicken gyros.
- It's not that simple mate.

Θυμάμαι πως σκέφτηκα ότι “Αυτός ο τύπος θα παντρευτεί την αδερφή μου πάνω από το πτώμα μου”. Έκανα νοητική στροφή 180° μοιρών. Καταλήξαμε στο “Απ’Αλλού” να παραγγέλνει ένα φαλάφελ “όχι πολύ καυτερό”. Εκεί έμαθα τι είναι το Halal και το Dhabihah (δε θα γαμήσουμε που δε θα γαμήσουμε - ας μάθουμε και τίποτα) και ότι αν το ζώο δε σφαχτεί κοιτώντας τη Μέκκα την ώρα που του κόβουν το λαιμό πέρα ως πέρα και από τα αριστερά στα δεξιά, δε μπορεί να το φάει. Παρέλειψε να μου πει πως τα κρέατα που είναι “Halal”, είναι τουλάχιστον Χ2 ακριβότερα.

Οι κακοπροαίρετοι θα έλεγαν ότι είναι ένα αναχρονιστικό μαρκετίστικο τρικ, και ήμουν έτοιμος να το αντιτάξω, να ανοίξω θρησκεφτική επιχειρηματολογική συζήτηση, έτσι για να ανάψουν λίγο τα αίματα, όμως θυμήθηκα τις τρυφερές ηλικίες των 4 έως 10 και πόσα κατοστάρικα (και αργότερα μονόευρα - λες και είναι το ίδιο) έχω ρίξει στο παγκάρι με τη γιαγιά Τιτί, για την ψυχή της άλλης μου γιαγιάς, και προτίμησα να το βουλώσω επί του θέματος.

Δοθέντος χρόνου, και όντας στα μισά της δικής μου πίτας, ξεκίνησε η κουβέντα για τα επαγγελματικά. Του εξήγησα ψωροπερήφανα τι είναι το PenTest , πόσο γαμάτος πρέπει να είσαι για να το κάνεις, ότι δε θα πιστέψει τι τρύπες έχω βρει σε ένα σωρό γνωστές εφαρμογές και τέτοια. Ήμουν σίγουρος ότι τον είχα αφήσει άφωνο με τη γαματοσύνη μου και το πόσο τρελό χακερόνι είμαι, και περίμενα την ερώτηση “δηλαδή μπορείς να σπάς κωδικούς facebook;”, και να μου πει για την πρώην του, όταν άρχισε να μου μιλάει για τη δικιά του δουλειά…

Ανατιναχτής Ζώων

Ο τύπος βασάνιζε ζωά. Στα αλήθεια. Δούλευε σε εργαστήριο πειραμάτων με ζώα. Και το πράγμα γίνεται χειρότερο. Τα πειράματα τα έκανε ο ρώσικος στρατός. Και γίνεται ακόμα χειρότερο. Όταν τον ρώτησα για τι πράγμα κάνει πειράματα ο στρατός μου απάντησε με κάποια φυσικότητα, “για εκρηκτικά”. Δεν το πίστευα μέχρι που είδα φωτογραφίες… Ματημπαναγία®

Όλα αυτά μου θύμισαν την ιστορία απ’το στρατιωτικό του θείου μου, που σκότωσαν ένα κοτέτσι με χειροβομβίδα, και την ώρα που το μαγειρεύανε κοτόσουπα η κουτάλα έβρισκε στα βόλια που είχαν μαζευτεί στον πάτο του καζανιού, και έκανε “γκρου-γκρου-γκρου”.

Όμως τα πράγματα ήταν σοβαρά:

Συνειδητοποίησα ότι είχα απέναντί μου έναν τύπο που ανατίναζε πρόβατα για να κάνει μετά βαλιστική ανάλυση πάνω στα πτώματα για να δει αν τα σκότωσε καλά. Και ούτε καν τα έτρωγε μετά γιατί δεν κοιτάζανε τη Μέκκα, την ώρα που τα ανατίναζε (ή μπορεί και να κοιτάζανε, αλλά τα εξέτρεπε η έκρηξη). Ματημπαναγία®

Μετά το φαγητό πρότεινα να αράξουμε Ίντριγκα για καμιά μπύρα. Αλλά μου είχε διαφύγει πως οι μουσουλμάνοι δε μπίνουν αλκόλια. Έτσι η αμαζώνα που δουλεύει εκεί τον κοίταξε περίεργα όταν ζήτησε (κι αυτός) ζεστό τσάι, έντεκα ή ώρα τη νύχτα.

Εκεί μιλήσαμε για την αστυνόμευση στη Ρωσία. Αυτοί έχουν πάει το “Μπάτσοι - Γουρούνια - Δολοφόνοι” σε άλλο επίπεδο. Εδώ οι “αστυνομικοί” είναι μητέρες Τερέζες σε σχέση με ‘κει πάνω. Εδώ αν βρεις “αστυνομικό” στο δρόμο δύσκολα θα σε δείρει στα νεφρά μέχρι να κατουρήσεις αίμα, εκεί το συνηθίζουν. Επίσης έχουν παραδοσιακό βασανιστήριο να σου βάζουν ένα γυάλινο μπουκάλι μπύρας στον ποπο, και όταν μπει αρκετά βαθειά να το σπάνε (πριν το βγάλουν). Τουλάχιστον εκεί δεν έχουν τατού με σβάστιγκες βέβαια (λόγω μόνιμης ανοσίας).

Μετά από όλα αυτά πήρα τηλέφωνο την αδερφή μου. Είχα σοκαριστεί. Της είπα ότι δε με νοιάζει με ποιούς βγαίνει τώρα, άλλωστε δεν πρέπει να είναι “του κουτιού”, και να ζήσει τη ζωή της, αλλά άμα κάνει ότι παντρεύεται να προσέξει καλά ποιόν θα διαλέξει. Γιατί ο κόσμος που υπάρχει έξω είναι περίεργος. Και πως αν δεν είναι σίγουρη τελικά, να της διαλέξω εγώ κάποιον και αυτή μου το έκλεισε γιατί ήταν, λέει, σινεμά και θα με έπαιρνε μετά, σε καμιά ώρα και φιλιά πολλά - να προσέχω.

(Δε με πήρε)