Μια ατυχής αιώρηση

(ή μια δίκαιη κατάρα)

Μας έχουν καταστρέψει οι ταινίες

Σε όλες τις ταινίες, εκτός του Inception νομίζω, όποιος μπαίνει σε αεροπλάνο κάθεται δίπλα σε μία όμορφη γυναίκα, η οποία τον λερώνει με το γεύμα του αεροπλάνου, του πιάνει την κουβέντα, κοιμάται γέρνοντας στον ώμο του, και ετσι περνούν οι ώρες της πτήσης αβίαστα και γλυκά.

Εγώ όσες φορές έχω μπει σε αεροπλάνο, κάθομαι δίπλα σε όλα τα είδη ανθρώπου εκτός από αυτή τη γυναίκα…

Δε θα παραπονιόμουν, γιατί στις ταινίες μας δείχνουν ένα σωρό ψέμματα, και το ξέρω, όμως το πρόβλημα είναι πως αυτό το είδος συνταξιδιώτισσας υπάρχει! Και συνήθως κάθεται (δίπλα) στον μπροστινό μου… Και συνήθως φοράει και σαλβάρι το οποίο σημαίνει επιπλέον πόντους τύχης!

Πέρα απ’την μαύρη από ζήλεια ψυχή μου τις ώρες που αιωρούμαι πάνω απ΄τον κόσμο, αυτή η κατάσταση δημιουργεί ένα σωρό προβλήματα… Και όχι όλα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού.

Στο check-in ας πούμε, που κάνω πάντα από το internet. Στην σελίδα που μου δείχνει την κάτοψη του αεροπλάνου για να διαλέξω θέση, νιώθω σα να συμπληρώνω Joker. Παίρνω πάντα μεσσαίες θέσεις, για να έχω δύο διπλανούς (και να διπλασιάζω -έτσι έξυπνα- τις πιθανότητες), αψηφώντας την κοινή γνώμη, ότι οι μεσσαίες θέσεις είναι οι χειρότερες, αφού δεν έχουν ούτε τη θέα του παραθύρου, ούτε την άνεση του διαδρόμου.

Ετοιμαζόμενος για το ταξίδι φοραώ πάντα τα καλά μου, πράγμα ομολογουμένως αψυχολόγητο, αφου η συνταξιδιώτισσα έχει σκοπό να με λερώσει σαν μέρος της τελετουργίας. Και νιώθω σκατά, ούτως ή άλλως, αφου βγαίνω από το Χ96 (ή Χ95 αναλόγως) και είμαι τόσο ιδρωμένος που δεν αξίζω ούτε να με φτύσει κανείς, όχι να κοιμηθεί στον ώμο μου…

Τελικά συνήθως λερώνομαι και μόνος μου με το σάπιο καπάκι που δεν κλείνει καλά στους καφέδες του Στάρμπαξ έξω απ’ τ’ αεροδρόμιο, και μπαίνω στο αεροπλάνο ράκος, αφού μου πετάξουν την κολώνια που ξέχασα στη χειραποσκευή.

Όταν η σαλβαροφορούσα κάθεται τελικά δίπλα στον μπροστινό μου (ο οποίος ανυποψίαστος έχει πιάσει θέση παράθυρο), εγώ ήδη μυξοκλαίω στη θέση μου και θέλω τη μαμά μου.

Δεν ξέρω αν αυτό το ξεφτιλίκι, που περνάω κάθε φορά, είναι μέρος της κατάρας να είσαι άντρας, να είσαι σινεφίλ, ή να είσαι ο Γιάννης, αλλά το επόμενο ταξίδι μου θα το κάνω ρόουντριπ και ας είναι και στην Αυστραλία.

Έτσι και αλλιώς για τα ρόουντριπ υπόσχονται λιγότερα πράγματα οι ταινίες. Σιγά τώρα μη μου κάνει οτοστόπ καμιά πολυαμορική σαλβαροφορούσα με μαύρο τιραντάκι που πηγαίνει για κάμπινγκ…